Più fiorentino

Kunst ligt in Florence bij wijze van spreken op straat, of beter gezegd: is maar één deur van de straat vandaan. Die éne deur, waarvan de Florentijnen de sleutel lang niet altijd op zak hebben. Het is boeiend om te ervaren, hoe deze stad haar overdaad aan kunst aan het publiek presenteert, c.q. voor haar verborgen houdt.

Een bezoek aan het Bigallo museum bijvoorbeeld is een hartverwarmende ervaring. Het kleine museumpje ligt in het hart van de stad op het domplein en huisvest van oudsher een charitatieve instelling: op deze plek werden de vondelingen van de stad opgevangen. De suppoost leidt persoonlijk rond en vertelt in rad Italiaans over de bijzondere kunstschatten die de broederschap bezit, bijvoorbeeld de draagbare triptiek van de Madonna van Bernard Daddi uit 1333:

 

Dit museum is  een unieke belevenis vooral door de betrokken, intelligente en enthousiaste rondleiding, ondanks de taalbarrière, en is voor altijd in ons hart gesloten. Een grotere tegenstelling dan het Uffizi is niet te denken!!  Dit wereldmuseum dat haar kunst nog presenteert als in in Nederland lang vergeten tijden. Uitpuilende zalen (in kunst en in bezoekers), een muffe atmosfeer en een beroerde belichting. Wees ook niet verwonderd als je wordt verzocht het museum te verlaten omdat er een personeelsvergadering is! Volgens Daniela gaat het museum beroerd om met haar personeel (slechte betaling en een chronische onderbezetting) en ontbreekt op het hoogste niveau de wil om er iets beters van te maken. Schande!

 

Het ontbreken van die (politieke) wil wreekt zich op méér plaatsen in de stad! Het museum van Orsanmichele is bijvoorbeeld alleen op maandag open en dat terwijl het zo'n belangrijke beeldencollectie herbergt. En dat is al een hele verbetering: tot voor enkele jaren was het museum helemaal voor het publiek gesloten. Navraag bij een vriendelijke suppoost leert, dat dit museum helemaal door vrijwilligers wordt gedraaid, net zoals bijvoorbeeld de Tekenacademie aan de overzijde. In Florence zijn hiervoor zo'n 300 vrijwilligers in touw, dames en heren van pensioengerechtigde leeftijd: vriendelijk, welwillend en gastvrij!

 

Dezelfde gastvrijheid kom je, schooiend door Florence, op meer plaatsen tegen. Je wordt gelokt en uirgenodigd om de kunst van de stad te beleven. Aanbevelingen zijn soms wat discutabel; zo zouden de fresco's in de Badia Fiorentina lijken op die van Fra Angelico in de San Marco?! Daar valt over te twisten, maar de pure eenvoud van dit duizend jaar oude klooster vergoedt veel, zo niet alles.




Johannes de Doper van Ghiberti in de Orsanmichele

 

Talloze kerken en kapelletjes bezit Florence, van duizelingwekkend rijk tot diep eenvoudig. Maar kunst bezitten ze allemaal en ze zijn er trots op. Naast de grote publiekstrekkers met lange wachtrijen zijn er de kleine juweeltjes die je vrij mag bezoeken voor een rustmoment of het bewonderen van hun fresco's, zoals in het Oratoria dei Buonomi di San Marino, een klein kapelletje in het oude hart van de stad, met fresco's uit het leven van de heilige Martinus, prachtig en in onitaliaanse staat van onderhoud (zie afbeelding beneden).Een bijdrage in het offerblok wordt gewaardeerd, voor de armen van de buurt, zo staat er te lezen! Dit is graag gegeven, van een weesgegroet alleen kan tenslotte niemand leven.

 

En dit kleine Florence met haar bijzondere hoekjes willen we graag bewaard en behouden zien, het geeft de stad zoveel schoonheid meer!