Donderdag 17 juli

Weer een dagje Boboli tuinen. Dit keer verzamelen we bij de ingang van Palazzo Pitti. Het schildergezelschap struint door de tuinen op zoek naar een goed plekje. Ik geloof dat ik meer oog had voor de stand van de zon; met dit weer kun je maar beter in de schaduw blijven. Ik zal in dit blog proberen om de totstandkoming van een schilderij stap voor stap te laten zien.
Allereerst mijn plekje in de schaduw met een overzicht over de stad en de bergen in de verte, de vijver op de voorgrond en het vele groen van de tuinen.

Als je door de oogharen kijkt zie je wat er gebeurt met licht en donker. De schaduwen op het gras en het schrille contrast met het pad, de donkere boom op de voorgrond die mooi afsteekt tegen de lucht. Maar ook de lijnen in het landschap, de diagonalen, perspectieflijnen. Die maken een landschap aantrekkelijk. Dat zijn dingen waar ik op let los van een mooi plekje in de schaduw.
Eerst maar eens een schets opzetten.

 

 

Ik heb dit keer een schets opgezet met potlood omdat er teveel details instaan die ik goed onder controle wil hebben. Met arceringen geef ik de donkere delen weer. Natuurlijk vereist dit een zekere tekenvaardigheid. Heb je die niet of vertrouw je er niet op dan kun je altijd de sight-size methode gebruiken. Je kunt natuurlijk ook werken aan de hand van een foto met de overtrekmethode of met behulp van ruitjes. Alles mag maar er gaat niets boven lekker met je kop in de wind aan het werk gaan.

Met een mengsel van ruwe omber en gebrande Siena zet je de verschillende toonwaarde in het landschap op. Bij de lichtere tonen gebruik ik gewoon iets meer medium (olie met terpentijn). Het landschap begint zich al af te tekenen. Op de voorgrond heb ik het lichtkleurige wandelpad al aangegeven.

Ik begin met de lucht. De bovenste luchtlagen worden gemaakt met een mengsel van wit met ceruleum blauw en voor de onderste en verst verwijderde delen gebruik ik iets meer alizarine crimson en gele oker. Dat heeft te maken met de atmosfeer en de luchtvervuiling. Op de foto is goed te zien dat de toonwaarde van de bergen ongeveer gelijk is aan die van de lucht. Deze worden er dan ook heel licht ingeschilderd. Ik zet de kleur van de lucht meteen in het water van de vijver.

Ik ga verder met de huizen en bomen in de verte. Deze krijgen een blauwige kleur waarbij het weer belangrijk is te kijken naar het verschil in toonwaarde met de bergen op de achtergrond. Dat geldt ook voor de boom die rechts voor de bergen omhoog steekt. De toonwaarde van deze boom is beduidend donkerder dan de achtergrond.

De volgende stap is het aanbrengen van de groene kleuren. Omdat het al laat wordt concentreer ik me op de vijver met het beeld. Het aangeven van de rand van de vijver is een precies werkje en ook de juiste kleur van het water met de weerspiegelingen is belangrijk. Tot slot nog even het beeld opzetten en ik vind het mooi geweest voor vandaag. Morgen verder; dan is ook de belichting weer zoals die aan het begin van de sessie was. De kleur van deze foto is anders dan de vorige omdat deze binnen is genomen. Ik zal het volgende blog beginnen met deze foto maar dan in de juiste kleurstelling.

Ik hoop dat deze stap voor stap benadering een tipje van de sluier oplicht van de procedure van het schilderen aan de academie Florence. De methode die in mijn cursus portretschilderen wordt gebruikt met een grisaille (zwart-witte onderschildering) met daar overheen de kleur wordt hier ook gehanteerd. Ook bij landschap dus. Daniela is hier een beetje vanaf gestapt omdat de donkere kleuren van de onderschildering het landschap gaan overheersen.