Afsluiting

De vier weken landschap schilderen zitten er op en zijn omgevlogen. De laatste week hebben we door een internetstoring niets aan het blog kunnen toevertrouwen. We zijn inmiddels weer heelhuids terug in Limburg voor diegenen die zich ongerust maken.
Na mijn laatste bericht over het slechte weer en de onverwachte portretsessie zijn we weer naar de oevers van de Arno gegaan, dit keer voor de zekerheid onder een brug. Ik heb altijd al vermoed dat ik  nog eens onder een brug zou eindigen. 's Nachts slapen daar mensen. Er ligt veel afval en zelfs hier en daar een spuit. De schrijnende onderkant van de samenleving.
Florence is overigens een schone stad. Elke ochtend vroeg en 's avonds na de markten trekt er een brigade schoonmakers door de stad om alles schoon te spuiten en te vegen.

Ik heb dit keer gekozen voor een plek laag boven het water met uitzicht op een brug over het water, de Ponte alla Carraia. Door het lage standpunt kon ik onder deze brug doorkijken en zodoende had ik ook zicht op twee andere bruggen, de Ponte Santa Trinita en de bekende Ponte Vecchio. Aan de overkant van het water vormt de huizenrij een prachtige perspectieflijn wat extra diepte geeft aan het tafereel en aan de rechterkant is de begroeiing zichtbaar op de oever. Perspectieflijnen zijn belangrijk in een landschap en de kijker wordt uitgenodigd om deze lijnen te volgen en benieuwd te zijn naar wat zich achter de horizon bevindt. In dit geval moet je dan geen watervrees hebben.
Het weer was wisselvallig en daar moet je als je buiten schildert rekening mee houden. Bij aanvang van de schilderssessie scheen de zon volop en stond voor ons. Je ziet dan ook dat er grote contrasten in het landschap ontstaan. Je moet meteen een keuze maken en bij de eerste schets de toonwaardes en schaduwen aangeven. Later die ochtend begon de lucht te betrekken en ziet alles er heel anders uit. Dan is het zaak om je vast te houden aan de eerste opzet. Hieronder het resultaat.

Ponte alla Carraia

Later die week hebben we een zonsondergang geschilderd. Rond een uur of 8 verzamelen aan de overkant van bovenstaand water, over de brug linksaf. Gezicht naar het westen en vastleggen wat je ziet. Daniela heeft in die tijd 7 schetsen geschilderd van telkens weer veranderende luchten. Ik heb er in dat uur slechts een gemaakt waarvan onderstaand de afbeelding.

Deze laatste opmerking is van groter belang dan de oppervlakkige lezer zou denken. Velen, mijzelf incluis, willen, als ze gaan schilderen, iets maken wat direct aan de muur kan worden gehangen. Dit idee moet worden losgelaten. Het zorgt ervoor dat je een zekere losheid krijgt bij het schilderen. Van de tien schildersschetsen die Daniela maakt zijn er slechts vier of vijf de moeite waard om uit te werken.
Een andere opmerking die mij beklijft is de volgende. "Schilder datgene wat je ziet, niet wat je zou willen zien".
Vertaal een landschap in abstracte vormen en ga nog niet op de details in. Zie een boom als een donkere abstracte vorm niet als een boom. Zie een weg niet als een weg maar als een vlak met lichte abstracte vormen en donkere abstracte vormen in de schaduw. Met andere woorden kijk, kijk en kijk. Schakel je hersens zoveel mogelijk uit. Velen doen dit al dagelijks dus zo moeilijk kan dit niet zijn. Net als bij het schilderen van een portret vullen onze hersenen in wat we zien en vergeten we te kijken hoe het oog nu echt in elkaar zit. Zo is het ook met het landschap.